Kahoy, Koreograpiya, at Kapalaran: Ang Kakaiba sa Dulang "Labaw Donggon" ng Ateneo Entablado

Nakakaibang karanasan ang Labaw Donggon. Pinanood ko ito noong gabi ng ika-8 ng Pebrero kasama ang mga kaibigan ko. Pinalabas ang dula na ito hindi sa loob ng isang teatro kung 'di sa labas--sa may bukid sa tapat ng Cervini--para sa anibersaryo ng Ateneo Entablado.

Ang isa sa mga nakakaibang elemento na ito ay ang kanyang set. Sa may bukid ng Cervini gumawa na ang Entablado ng sarili nilang teatro na gawa sa kahoy. Natuwa ako dahil pati ang teatro, may kahulugan -- ang yaring kahoy ay sumisimbulo sa lupa na pinanggalingan natin at ang entablado na bilog ay sumisimbulo sa mundo. Masasabi rin na magandang estratehiya ang pagpili na gawin sa labas ang kuwento, kung saan nararanasan ng mga manonood ang kalikasan. Naramdaman ko talaga ang mga bituin, araw, at buwan, at nag-apela pa ng malakas sa mga pakiramdam ko ang dula. Nagandahan ako sa itsura ng mga bulaklak na natural na nahuhulog mula sa mga puno at nasarapan ako sa hangin na nanggugulo sa buhok ko.

Ang isa pa sa mga na nagustuhan ko sa Labaw Donggon na hindi karaniwan ay ang kanyang koreograpiya at papel ng koro at iba pang mga extra. Hindi katulad ng mga ibang dula na napanood ko, mas pansin ko sila dito dahil kahit koro lang sila sobrang ganda ng mga sinasayaw at kinakanta nila. May mga stunts pa sila at naaliw ako sa galaw ng paa nila, na kitang kita dahil nasa baba ang entablado at nasa taas ang mga manonood. Upang mas maka-apela sa kabataan (ang kanilang target audience), ginawa nilang mas kontemporaryo ang mga sayaw at musika. Nagkaroon ng mga hiphop na sayaw at metal rock na musika. Para sa akin maganda ang naging kinalabasan ng paghahalo ng luma at bagong musika at sayaw. Tugma rin ito sa isang tema ng Labaw Donggon na mahalaga ang pagbabalik sa kung ano tayo dati pero di tayo dapat hihiwalay sa kung ano tayo ngayon.

Natuwa din ako sa mga bahagi ng dula kung saan gagawin ng isang tauhan ang "breaking the fourth wall" at kakausapin niya ang mga manonood at sa mga bahagi kung saan naka-juxtapose ang mga pangyayari. Nakakatawa din ang pinakamatalik na kaibigan na si Labaw Donggon na nagsilbing comic relief. Katulad ng tauhan na ito, marami ang mga tauhan na magugustuhan mo at ikatutuwa mo talaga. Para sa akin hindi kasama si Labaw Donggon dito, pero kasama ang pangatlong asawa niya at ang orihinal na asawa nito. Mahal na mahal nila ang isa't isa pero pareho nilang pinili ang bitiwan ang pagmamahal nila upang maganap ang kapalaran at mabuo ang sanlibutan. Dahil epiko nga ang kuwento, medyo paulit-ulit ito at nainis ako kay Labaw Donggon dahil sa dulo parang hindi naman siya masyadong magandang bida para sa akin--nagnakaw pa siya ng asawa ng iba at mga anak niya pa ang pumatay sa kontrabida. Pero sa kabuuan ay nagustuhan ko naman ito, lalo't lalo na dahil sa magandang produksyon.